σΕ πεΡιμένΩ κάθε μέρΑ. ΣβήνΩ κΑθε φΟρά κΑι λίγΟ λίγΟ ...
ντΑμΑ μπΑσΤουΝι...
κι έχω το πρόσωπό σου ξεχάσει.
Με ρωτούν αν η δική μου απελπισία
ισούται με την δική σου απουσία
κι όμως, είναι κάτι τις περισσότερο:
είναι μια χειρονομία θανάτου ασάλευτου
που δεν ξέρω να σου προσφέρω.
η δΙαΘηΚηΑν ποτέ μου χαθώ
αρπαγμένη από Χάρο λυγερό
ιστορήστε για μένα
το πιο ολοκληρωμένο άσμα της ειρήνης
τί δεν κατάφερα στον κόσμο
να βρεθώ -με γαλήνη –ούτε μέρα μαζί της.
Εγώ δεν υπήρξα από καταγωγής,
ξεπήδησα με θράσος
από τα υφάδια του σκότους
για να δεθώ θηλυκωτά με κάθε παραζάλη.
Αν ποτέ μου πεθάνω
μην μ΄ αφήσετε μόνη:
καλοπιάστε με σαν αλλοπαρμένη.
ντΑμΑ μπΑσΤουΝι...
κι έχω το πρόσωπό σου ξεχάσει.
Με ρωτούν αν η δική μου απελπισία
ισούται με την δική σου απουσία
κι όμως, είναι κάτι τις περισσότερο:
είναι μια χειρονομία θανάτου ασάλευτου
που δεν ξέρω να σου προσφέρω.
η δΙαΘηΚηΑν ποτέ μου χαθώ
αρπαγμένη από Χάρο λυγερό
ιστορήστε για μένα
το πιο ολοκληρωμένο άσμα της ειρήνης
τί δεν κατάφερα στον κόσμο
να βρεθώ -με γαλήνη –ούτε μέρα μαζί της.
Εγώ δεν υπήρξα από καταγωγής,
ξεπήδησα με θράσος
από τα υφάδια του σκότους
για να δεθώ θηλυκωτά με κάθε παραζάλη.
Αν ποτέ μου πεθάνω
μην μ΄ αφήσετε μόνη:
καλοπιάστε με σαν αλλοπαρμένη.
οι ΑγΙοι τΟπΟΙ
Είμαι βεβαία πως τίποτα πια δεν θα πνίξει την ρίμα μου,
Είμαι βεβαία πως τίποτα πια δεν θα πνίξει την ρίμα μου,
την σιωπή την έχω αμπαρώσει για χρόνια στο λαιμό μου
σαν μια παγίδα προς θυσία,
ήλθε επομένως ο καιρός να ψάλω
μια νεκρώσιμη ακολουθία του παρελθόντος.
pΟeΤi lavΟrΑnΟ di nΟtΕ
I poeti lavorano di note
QUando il tempo non urge su di loro,
quando tace il rumore della folla
e termina il linciaggio delle ore.
i poeti lavorano nel buio
come falchi notturni od usignoli
dal dolcissimo canto
e temono di offendere iddio
ma i poeti nel loro silenzio
fanno ben più rumore
di una dorata cupola di stelle.
Οι ποιητές δουλεύουν νύχτα
όταν ο χρόνος δεν τους προτρέπει
τότε που γίνεται σιωπή ο θόρυβος του πλήθους
και παύει το λυντσάρισμα των ωρών.
Οι ποιητές δουλεύουν στο σκοτάδι
σαν τα νυχτερινά γεράκια
ή τα γλυκόλαλα τ’ αηδόνια
που φοβούνται μην προσβάλουν το ΘεΟ,
αλλά μες στη σιωπή τους οι ποιητές
κάνουν περισσότερο πάταγο
από ένα χρυσό τρούλο μ’ αστέρια.
pΟeΤi lavΟrΑnΟ di nΟtΕ
I poeti lavorano di note
QUando il tempo non urge su di loro,
quando tace il rumore della folla
e termina il linciaggio delle ore.
i poeti lavorano nel buio
come falchi notturni od usignoli
dal dolcissimo canto
e temono di offendere iddio
ma i poeti nel loro silenzio
fanno ben più rumore
di una dorata cupola di stelle.
Οι ποιητές δουλεύουν νύχτα
όταν ο χρόνος δεν τους προτρέπει
τότε που γίνεται σιωπή ο θόρυβος του πλήθους
και παύει το λυντσάρισμα των ωρών.
Οι ποιητές δουλεύουν στο σκοτάδι
σαν τα νυχτερινά γεράκια
ή τα γλυκόλαλα τ’ αηδόνια
που φοβούνται μην προσβάλουν το ΘεΟ,
αλλά μες στη σιωπή τους οι ποιητές
κάνουν περισσότερο πάταγο
από ένα χρυσό τρούλο μ’ αστέρια.
Η Μερίνι είχε επιλέξει τη ζωή σε συνθήκες απόλυτης απλότητας, έζησε στα όρια της ένδειας. Είχε εισαχθεί επανειλημμένως σε δημόσια ψυχιατρεία, εμπειρία που είχε σημαδεύσει βαθύτατα τη συγγραφική της παρουσία. Κάποτε είπε
«Κατά βάθος, ο ποιητής φέρει μέσα του και κάτι που συνδέεται με την παραφροσύνη.
Γι αυτό το λόγο, το τρελοκομείο ήταν για μένα το μεγάλο ποίημα της αγάπης και του θανάτου.
Κάποιες φορές, το βλέπω στα όνειρά μου.
Είμαι, λέει, μέσα σε έναν κλειστό χώρο και αναζητώ τα κλειδιά για να μπορέσω να βγω
Ίσως, διανοητικά, είμαι ακόμη μέσα στο χώρο εκείνο, που με δολοφόνησε και με ξαναγέννησε..»
Γι αυτό το λόγο, το τρελοκομείο ήταν για μένα το μεγάλο ποίημα της αγάπης και του θανάτου.
Κάποιες φορές, το βλέπω στα όνειρά μου.
Είμαι, λέει, μέσα σε έναν κλειστό χώρο και αναζητώ τα κλειδιά για να μπορέσω να βγω
Ίσως, διανοητικά, είμαι ακόμη μέσα στο χώρο εκείνο, που με δολοφόνησε και με ξαναγέννησε..»
