Κι όμως εκεί, στην άλλην όχθη
κάτω απ’ το μαύρο βλέμμα της σπηλιάς
ήλιοι μέσα στα μάτια πουλιά στους ώμους
ήσουν εκεί πονούσες
τον άλλο μόχθο την αγάπη
την άλλη αυγή την παρουσία
την άλλη γέννα την ανάσταση
κι όμως εκεί ξαναγινόσουν
στην υπέρογκη διαστολή του καιρού
στιγμή – στιγμή σαν το ρετσίνι
το σταλαχτίτη το σταλαγμίτη

{ισχυρή και ωραία η φωνή του Σεφέρη}