αλλά η λέξη δεν λέει αυτό που λέει είναι τόσο λεπτό τόσο στενό τίποτε δεν το πιάνει δεν μπορεί μία σχισμή που διασχίζεται από το αοράτως την διασχίζει το αθέατο μία σχισμή ανάμεσα στο πάνω και στο κάτω τόσο λεπτή όσο το πάνω και το κάτω όταν σφραγίζονται έρχεται απ’ την άλλη άκρη αθέατο φτάνει στην άλλη άκρη αθέατο δεν είναι λέξη φτάνει ανάμεσα στο πάνω και στο κάτω η σχισμή την φτάνει πριν να σφραγιστεί την διασχίζει και σφραγίζεται
εκπνοή και εκπνοή
εκ πν οή
και πάει αοράτως στον ουρανό της σάρκας.»«ένας λιγνός κόμπος
(1ο φανελάκι)
ένας στιγμιαίος δισταγμός
(2ο φανελάκι)
μία σταθερή ασταθής αρρυθμία
(3ο φανελάκι)
μια φυσική κι όμως εργώδης κίνηση αόρατου φλοίσβου που έρχεται από πολύ βαθιά
(4ο φανελάκι)
ο σάλαγος από κοιτάσματα χαμμώδη ανεξιχνίαστου βυθού
(5ο φανελάκι)
λες κι ανεβαίνει με βουή ο ίδιος ο βυθός
(6ο φανελάκι)
ίδιος με βουητό που φέρνει όλες τις κρυφές περιδινήσεις αόρατου ωκεανού στην άκρη των λεπτών χειλιών
(7ο φανελάκι)
και μόλις διασχίσει τη λεπτή γραμμή γυρίζει πάλι πίσω τραβώντας μέσα ωσάν με δίχτυ άπλεκτο υποθαλάσσια αγέλη που επιστρέφει στην απρόσιτη κοιτίδα της στο βόσκημά της
(8ο φανελάκι)
και πάλι από την αρχή. Αργά.
(9ο φανελάκι)
Δεν είναι τίποτα το ν’ αγαπάς όπως τον εαυτό σου τον πλησίον σου. Δεν είναι τίποτα αυτό. Το άλλο είναι όλο. Το άλλο. Το ν’ αγαπάς πιο πάνω απ’ τον εαυτό σου τον πλησίον σου. Αυτό είναι όλο. Εκείνο είναι αυταρέσκεια. Αυτό είναι λατρεία.
