Αρσένι Ταρκόφσκι
Σε προαισθήματα δεν πιστεύω και προλήψεις.

Δε φοβάμαι. Στα δηλητήρια και τις
Συκοφαντίες δεν υποχωρώ.
Θάνατος δεν υπάρχει.
Αθάνατοι όλοι. Αθάνατα όλα.
Μη τον φοβάσαι τον θάνατο στα δεκαεφτά
Μήτε στα εβδομήντα.
Θάνατος δεν υπάρχει. Ούτε σκοτάδι.
Υπάρχει μόνο φως κι αλήθεια.

εκπνοή Δημήτρη Δημητριάδη η λέξη είναι

 



αλλά η λέξη δεν λέει αυτό  που λέει είναι τόσο λεπτό τόσο στενό τίποτε δεν το πιάνει δεν μπορεί μία σχισμή που διασχίζεται από το αοράτως την διασχίζει το αθέατο μία σχισμή ανάμεσα στο πάνω και στο κάτω τόσο λεπτή όσο το πάνω και το κάτω όταν σφραγίζονται έρχεται απ’ την άλλη άκρη αθέατο φτάνει στην άλλη άκρη αθέατο δεν είναι λέξη φτάνει ανάμεσα στο πάνω και στο κάτω η σχισμή την φτάνει πριν να σφραγιστεί την διασχίζει και σφραγίζεται
εκπνοή και εκπνοή
εκ πν οή
και πάει αοράτως στον ουρανό της σάρκας.»«ένας λιγνός κόμπος

(1ο φανελάκι)
ένας στιγμιαίος δισταγμός

(2ο φανελάκι)
μία σταθερή ασταθής αρρυθμία

(3ο φανελάκι)
μια φυσική κι όμως εργώδης κίνηση αόρατου φλοίσβου που έρχεται από πολύ βαθιά

(4ο φανελάκι)
ο σάλαγος από κοιτάσματα χαμμώδη ανεξιχνίαστου βυθού

(5ο φανελάκι)
λες κι ανεβαίνει με βουή ο ίδιος ο βυθός

(6ο φανελάκι)
ίδιος με βουητό που φέρνει όλες τις κρυφές περιδινήσεις αόρατου ωκεανού στην άκρη των λεπτών χειλιών

(7ο φανελάκι)
και μόλις διασχίσει τη λεπτή γραμμή γυρίζει πάλι πίσω τραβώντας μέσα ωσάν με δίχτυ άπλεκτο υποθαλάσσια αγέλη που επιστρέφει στην απρόσιτη κοιτίδα της στο βόσκημά της

(8ο φανελάκι)
και πάλι από την αρχή. Αργά.

(9ο φανελάκι)
Δεν είναι τίποτα το ν’ αγαπάς όπως τον εαυτό σου τον πλησίον σου. Δεν είναι τίποτα αυτό. Το άλλο είναι όλο. Το άλλο. Το ν’ αγαπάς πιο πάνω απ’ τον εαυτό σου τον πλησίον σου. Αυτό είναι όλο. Εκείνο είναι αυταρέσκεια. Αυτό είναι λατρεία.

ΕΚΠΝΟΗ

Την Παρασκευή 4 Απριλίου 2014 στις 8:30 το απόγευμα, το Πολύεδρο διοργανώνει εκδήλωση για τον ποιητή, Δημήτρη Δημητριάδη.

Ομιλία: Γιώργος Αλισάνογλου, ποιητής & Αθανασία Δανελάτου, δικηγόρος
Επιτέλεση: στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη "Εκπν...οή"
Σύλληψη & Χωροχρονική σύνθεση: Μάρω Γαλάνη
Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής
Εικαστική επιμέλεια: Ευθύμης Αργυράτος
Φωτογραφία: Μουλίνος Παναγιώτης
Ερμηνεία: DERIDAnce theatre ensemble (Μαριεντίνα Βουρδέρη, Βούλα Δουλουκιτάκη, Τάσος Κουμπουλής, Μαρία Στειακάκη )
Βιολί & βιόλα: Σοφία Άιζενμπαχ
Κοριτσιών ηχητικό τοπίο: Λένια Αθανασοπούλου, Ηλέκτρα Κανατσόύλη, Χριστίνα Κοτσώνη, Αγγελική Μπεντενίτη, Θεοδώρα Μπιρμπίλη, Μαριλένα Μονδέλου, Φιλίππη Ρουβαλη, Στέλλα Σαϊτη.
Οι θέσεις για την παρακολούθηση της Επιτέλεσης είναι ΑΥΣΤΗΡΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΣΕ 10 ΘΕΑΤΕΣ τη φορά και η επιτέλεση με τη μορφή Συμβάντος θα γίνει 4 φορές
(ώρες: 6.00 / 7.00/ 8.00/ 10.0 μμ).
________________
Για κρατήσεις θέσεων 2610277342 Εφη Τσαγανά Κωστής Καπέλας
[Την πρόβα της Πέμπτης ώρα 10.00 μμ μπορούν να παρακολουθήσουν ενδιαφερόμενοι μετά από συνεννόηση στο 6937 049319] Δείτε περισσότερα

[...]
Τι μένει από έναν άνθρωπο;
Όσα και να ζήσει ένας άνθρωπος,
τι μένει από έναν άνθρωπο;
Κι όχι τόσο αυτά που αφήνει πίσω του,
όσο αυτό που παίρνει μαζί του.
Τι παίρνει μαζί του ένας άνθρωπος
όταν τ’ αφήνει όλα πίσω του;
Ακόμα κι εκείνος που βγήκε απ’ τον κύκλο του πάθους
και κοίταξε μέσα στον κύκλο
το ακαταπόνητο αλληλοσπάραγμα των άπληστων
ψυχοφάγων. Τι μένει
από έναν άνθρωπο όταν τ΄αφήνει όλα πίσω του
και δεν παίρνει τίποτα μαζί του;
[...]
«Κατάλογοι. 2»
Δημήτρης Δημητριάδης

Artist in residance

Τhis creative year 2013 -2014,  studio will be under
Artist-in-residence program, giving opportunities
to artists, academicians  all manner of creative people
for a time & space  away from their usual nvironment
 obligations.

«Ανα_Κίνηση»

ένα εργαστήρι για έντονη, εντατική, βαθύτερη πιο ακανόνιστη ρυθμικά, Aνα_Κίνηση
Περιεχόμενο και στόχος εργαστηρίου:
Τεχνικές του σύγχρονου χορού, χοροθεατρικές ασκήσεις, παιχνίδια και αυτοσχεδιασμός για την αποδοχή των ιδιαιτεροτήτων του κάθε σώματος, την αρμονική λειτουργία και αυθεντική σχέση με το Χώρο, το Χρόνο, τον Εαυτό και το Άλλο (Πρόσωπο – Ομάδα).
Επιθυμώ να δουλέψω με μια μικρή, κλειστή ομάδα στην οποία θα συμμετέχουν Πρόσωπα που συνάντησα και δούλεψα μαζί τους στο παρελθόν, σώματα που νοστάλγησα να οδηγήσω (και μαζί κι εγώ να οδηγηθώ) @ λίγα Πρόσωπα νέα, σώματα ερχόμενα, από επιθυμία δυνατή, για πορεία προς τη βαθύτερη αποδοχή του σώματος για συνάντηση με το «άδειο» και «ανοιχτό» σώμα, το ικανό στην επικοινωνία, το δημιουργικό.
Το εργαστήρι θα οδηγεί κατά τη διάρκεια της χρονιάς σε μια σειρά ξεχωριστών συμβάντων, δράσεων και παραστάσεων.
η Μαρω Γαλάνη

Τηλέφωνα επικοινωνίας: Μαρώ 6937049319 &  Μαριεντίνα 6976860062

πώς ?

Ψάχνω πάντα στο χορό μια εκφραστική δύναμη απολύτως έντιμη, όπου η κίνηση δεν εξαρτάται από την ωραία γραμμή και την εξωπραγματική ισορροπία, αλλά εκφράζει αισθητικά τις ορμές, τις επιθυμίες, τους φόβους, τον πόνο, τις αντιδράσεις ζωντανών ανθρώπων. Αυτόν τον καιρό κάνω μια προσπάθεια να συνδυάσω τον αυτοσχεδιασμό στο ρυθμό, το λόγο, το τραγούδι και στην κίνηση. Όλα να αποτελέσουν μέρος ενός ευρύτερου καλλιτεχνικού πλαισίου το οποίο στοχεύει στη δοκιμή και εξερεύνηση, οι απαντήσεις των οποίων, αποτελούν καλλιτεχνικό γεγονός

Μερικά από τα ερωτήματα:

· Τι είναι αυτό που δημιουργεί μια σχέση σκηνική

· ποιο είναι αυτό που την καθορίζει

·τι την κάνει να εξελίσσεται

· πως μπορώ να αλληλεπιδράσω

· πως μπορώ να "μιλήσω" και να δράσω στη σκηνή όπως στη αληθινή ζωή.
Θέλω να αντιληφθώ
τις προσωπικές μου φυγές,
τα τεχνάσματα
και  Τις τυποποιήσεις μου

I'm looking at the dance an expressive power absolutely honest, that the movement does not depend on the cute line or on regularity in the balance, but it express aesthetic and urges desires, fears, pain, reactions of alive dark people or light people.
 Now I try to combine improvisation on music, speech and movement. All these I want to be part of a wider artistic framework based on testing, exploring and experiment. The responses of all these are the cultural events
Some of my questions:
 · What creates a relationship on the stage
 · What can I do to "talk" and act on stage as I do it in my Real Life
 · How can be in interacting
mg

βλέμμα και χρώμα δακρυσμένο

Η ομάδα είχε μια  εσωστρέφεια και έναν ελιτισμό που δε χωράει σε δύσκολους καιρούς...
Να ανοιχτούμε λιγότερο αυστηροί, ως προς το επίπεδο σπουδής των εκφραστικών μέσων, ανυποχώρητοι στη συγκινητική πρόθεση, για να συναντηθούμε παρηγορητικά με άλλους δημιουργούς της πόλης.

a Τ e L i E r

Στη χοροθεατρική πρακτική του studio ekfrasis λειτουργεί atelier, ως προπαρασκευαστική φάση στην προετοιμασία κάθε νέας παραγωγής.

Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν συνδέεται με casting ή selecting.Το atelier οδηγεί την ομάδα σε βαθιά σχέση με το θέμα της παραγωγής, στο περιβάλλον και την ποιητική της μελλοντικής παράσταση.
Ο κύριος στόχος του είναι να αφυπνίσει τη δημιουργική φύση και να δημιουργήσει το περιβάλλον των συνθηκών ζωής της νέας παραγωγής.
Σε ένα άλλο επίπεδο το atelier έχει το χαρακτήρα μιας ειδίκευσης και επέκτασης του ορίζοντα και των δημιουργικών δυνατοτήτων των μετεχόντων.
Η διαδικασία μέχρι τη τελική δημιουργία της ποιητικής πραγματικότητας μοιάζει με την προσπάθεια να ζήσει κάποιος, έτσι όπως αυτός είναι, χωρίς να αλλάξει το κέντρο του,σε μια παράλληλη πραγματικότητα με τις συνθήκες της μελλοντικής παράστασης.
Συχνά ένα μεγάλο μέρος της άσκησης αφορά στην προσπάθεια να αποποιηθεί η ομάδα τις μαζικές αντιλήψεις «να αρέσω σε κάθε περίπτωση», «να πουλήσω γέλιο, συγκίνηση, δάκρυ», «να μη ρισκάρω», «να κινηθώ με βάση τις ευκολίες μου» γεγονός που απομακρύνει τον άνθρωπο της τέχνης – όσο και τον άνθρωπο γενικά- από

την ποιητική του αλήθεια.

ateLieR 2010 - 2011

Την Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010, ώρα 21.οο στο stuDIO ekFRASIS
στο πλαίσιο του atelier 2010 -2011, θα συναντηθούμε, για γνωριμία, με οίνο κόκκινο στο θέμα της Παράστασης και με την πρώτη από τις 4 διαλέξεις για τη Συστηματοποίηση της Υποκριτικής Τέχνης στον 20ο αιώνα, που θα παρουσιάσει η θεατρολόγος Μαριεντίνα Βουρδέρη «Νατουραλισμός: η μέθοδος του Κ. Στανισλάφσκι και η Δραματική (Αριστοτελική) Μορφή Υπόκρισης. Αντινατουραλιστικές θεωρίες: το θέατρο της Σύμβασης και η Βιομηχανική Μέθοδος του Φ. Μεγιρερχολντ»

γιατί η ουσιαστική επικοινωνία μπορεί να αποτελέσει μέρος ενός ευρύτερου καλλιτεχνικού πλαισίου που θα στοχεύει στην εξερεύνηση, με το προσωπικό να τείνει στο οικουμενικό και έτσι οι δοκιμές να καταλήγουν απαντήσεις και γεγονός καλλιτεχνικό.
mg

Kontakthof mit Damen und Herren ab 65

Η πιο βαθιά ευαισθησία: να βλέπεις την ομορφιά του ανθρώπου σαν φτάσει στα γεράματα, ομορφιά που είναι η μεγάλη θύμηση που ζει μέσα του !!!

ανοιχτό μάθημα ΠΡΩΤόΓΩΝΟΥ ΧΟΡού @ ΚΡΟΥΣΤώΝ

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2Ο1Ο, ώρα 19.3ο – 21.3ο

Κάτω από τις πολεμίστρες του μεγάλου κάστρου, εκεί που τελειώνουν οι σκάλες αγίου Νικολάου, στην άνω πόλη, όπου το βλέμμα μπορεί να χαίρεται τη υπέροχη Δύση του ήλιου, στον Πατραϊκό, θα συναντηθούμε

«χορευτές» @ «κρουστοί»

Λίγα λόγια για την

πρωτόγονη έκφραση @ τα κρουστά

Τα μέλη της ομάδας χορού, στη διάρκεια της συνάντησης, κρατούν το ρυθμό του τυμπάνου με τα πόδια, ο ρυθμός αυτός απλώνεται σε όλο το σώμα

και η φωνή αυτοσχεδιάζει πάνω στην ίδια ρυθμική βάση.

Οι κινήσεις είναι δεδομένες από την εκπαιδεύτρια {Μάρω Γαλάνη} και επαναλαμβανόμενες, για να μπορεί εύκολα κάποιος να τις κατακτήσει.

Τα μέλη της ομάδας ρυθμού, κρατούν σταθερό το βασικό παλμό «ένα

δύο», δεδομένο από τον εκπαιδευτή {Νικόλα Φορλίδα}, άλλοτε αργό ( στην αρχή) και μετά πολύ έντονο, πράγμα που οδηγεί

στην απόλαυση και στην εκτόνωση. Τ

α μέλη της ομάδας διαλέγουν να είναι

στους μουσικούς ή στους χορευτές, στην αρχή της συνάντησης και δοκιμάζουν να αλλάξουν ρόλους, αν το επιθυμήσουν.

Η συνάντηση κλείνει με κατευθυνόμενο αυτοσχεδιασμό, ρυθμού και κίνησης

απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής

e-mail maregalani@yahoo.gr

mobile 6937049319 @ 6977341789

οι εκπαιδευτές:

Νικόλας Φορλίδας: μουσικός percussionist

@ ΜάΡω ΓΑΛάνη; Χορογράφος - Χοροθεραπεύτρια

EXRESSiVE dANce

Η τεχνική του αφορά:

- στην προετοιμασία του σώματος, ώστε αυτό να καταστεί ικανό {δυνατό, ευλύγιστο, ανοιχτό} για την κίνηση,

- στην κατανόηση και καλλιέργεια των κινητικών αρχών {δομικά}

- την ανάπτυξη δεξιοτήτων κίνησης - συγκίνησης @ έκφρασης – ερμηνείας

όταν δοθούν συγκεκριμένες «ροές» (μικρές κινητικές συνέχειες/ χορογραφίες) η «αντίστροφη αφιέρωση» περιέχει πάντα τη διάθεση και την προσωπική έκφραση του χορευτή.

MaSSaGe in couple

Σε κάθε συνάντηση τα μέλη της ομάδας οδηγούμενοι από τον εκπαιδευτή ‘‘δίνουν‘‘ και δέχονται μασάζ ανά ζευγάρια με στόχο να αναζωογονηθεί η ροή της σωματικής ενέργειας και να διευκολυνθεί η επανασύνδεση του σώματος με την ψυχή.

Οι μετέχοντες πρέπει να φοράνε άνετα ρούχα και να έχουν μαζί τους το μαγιό τους, μια πετσέτα μπάνιου, μια μικρή κουβέρτα και κοντές κάλτσες.

Γενί τζαμί _ Θεσσαλονίκη

    Μην κλαις αγάπη μου
    κάποιος ψάχνει ανάμεσα στους πεθαμένους ένα καλό όνομα
    μη φοβάσαι ψάχνει κι ανάμεσα στους ζωντανούς
    να κληρονομήσεις ευλογία.
    Ν. Παναγιωτόπουλος

 

 

________

Photos /mg: Somnus_Mneme [synthesis & choregraphy: maro galani]

 

Συνέντευξη στη Μαρία Περγαντή

actualitas & Chat / Συζήτηση με τη Μάρω Γαλάνη για τη χορογραφία "somnus_mneme" και τη συμμετοχή στο 12ο Φεστιβάλ Ελλήνων Χορογράφων [Θεσσαλονίκη 2013]
***
Μαρία Περγαντή: Στην παράστασή σας "somnus_mneme" γίνεται μία προσέγγιση του ποιητικού λόγου, μία ποιητική, αλλά και επιστημονική προσέγγιση του αντικειμένου (ύπνος - μνήμη). Πώς τοποθετείται κινησιολογικά το σώμα σε αυτούς τους άξονες;

*
Μάρω Γαλάνη: Καταρχάς να πω: η σωματικότητα της ποίησης είναι ένα κομμάτι, που με ενδιαφέρει πολύ. Από τις είκοσι παραστάσεις, που έχω χορογραφήσει (σε μερικές έχω χορέψει), οι περισσότερες από τις μισές αφορούν στον ποιητικό λόγο. Θεωρώ δεδομένη τη σωματικότητα της ποίησης. Συνήθως, η ποίηση δε διαχειρίζεται νοήματα υψηλά με την έννοια της πολυπλοκότητας, που μπορεί να υπάρξει σε μία άλλη γραφή, αλλά συνήθως εικονογραφεί, συνήθως αφηγείται μικρά όμορφα καθημερινά πράγματα, οπότε το ένα κομμάτι, που αφορά στην ποίηση, είναι κάτι που κάνω από καιρό. Το άλλο, που έχει να κάνει με την προσέγγιση την επιστημονική για τον ύπνο και τη μνήμη έχει μία προσωπική βάση με την έννοια ότι με αυτόν τον τρόπο συνδυάζεται η διπλή μου ιδιότητα ως πανεπιστημιακός και καλλιτέχνης από τη μια μεριά κι από την άλλη μεριά (αυτό ως μια πιο προσωπική ομολογία) έχει να κάνει με το γεγονός ότι ολοκληρώνω τη δουλειά μου με την ψυχανάλυση κι ήθελα να είναι ένα αντίδωρο σε αυτό που διαμορφώνει καλύτερα τη ζωή μου.

Πάντα δουλεύω project τις δουλειές μου. Αυτή η δουλειά έχει μία διετία πίσω της για να καλυφθεί αυτό που θα το λέμε σπουδή στην ποίηση, η οποία περιέχεται στην παράσταση και σπουδή στο επιστημονικό μέρος  που ορίζει το τι είναι ο ύπνος ιστορικά, κοινωνικά και επιστημονικά. Και, τι είναι η μνήμη, επιστημονικά και μόνο...

Οι ποιητές που αποτελούν τη βάση αυτής της δουλειάς είναι από τη μία μεριά ο «δικός σας» συγγραφέας και των «ελλήνων» Δημήτρης Δημητριάδης κι από την άλλη ο Γιάννης Ζαρκάδης, ένας θεσπρωτός ποιητής, έποικος των Πατρών, έμεινε από τη σπουδή του στην Πάτρα γράφει ποίηση  και διδάσκει στο Τμήμα της Ιατρικής, επιστήμονας επίσης και ποιητής.

Η μουσική, επίσης, είναι του Γιάννη Μπουρτζόπουλου. Ο Γιάννης Μπουρτζόπουλος είναι ένας καταπληκτικός μουσικός, συνθέτης, αλλά και πανεπιστημιακός, είναι καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων της Πάτρας στον τομέα της Ακουστικής.  

Η δουλειά αυτή είναι μία συνάντηση ανθρώπων, που κάνουν Επιστήμη και Τέχνη.

 *
Μαρία Περγαντή: Πώς είδατε ειδικότερα το σώμα στο επίκεντρο όλων αυτών των αξόνων και των σημείων; Βλέποντας την παράστασή σας είχα την εντύπωση ότι έβλεπα συνειρμούς του ύπνου, για παράδειγμα...
*
Μάρω Γαλάνη: Το σώμα είναι ένας τόπος συνάντησης απαγορεύσεων, ενοχών, αποσιωπήσεων ένας τόπος όπου υπάρχει και συγκεντρώνεται κάθε τί που είναι φως και σκοτάδι μαζί, είναι ένας τόπος που φιλοξενεί την προσωπική ιστορία του καθενός αλλά και την ιστορία όλων των ανθρώπων.

Στ’ αλήθεια ο ύπνος στήθηκε στην ιδέα των συνειρμών, στην ιδέα των εφιαλτών και των ονείρων μας. Στήθηκε, στην ανθρώπινη αγωνία για τον αδελφό του το θάνατο. Ο Υπνος είναι αδελφός της Λήθης και του Θανάτου.

Πώς η σωματικότητα μπαίνει σε όλα αυτά; Ξέρεις Μαρία, δεν μπορώ να φανταστώ το Σώμα απόν από όλα αυτά. Θέλω να πω ότι δεν μπορώ να φιλοσοφήσω τη ζωή χωρίς σωματικότητα.
*
Μαρία Περγαντή: Είστε επιστήμονας στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου των Πατρών. Πώς προσεγγίζεται, πώς εντάσσεται η Παιδεία του Χορού στα πλαίσια του Τμήματος αυτού, και πόσο αφορά έναν εκπαιδευτικό να έχει την καλλιέργεια πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Από την άλλη αφορά έναν καλλιτέχνη το να έχει μία μόρφωση ως εκπαιδευτικός του Χορού;
*
Μάρω Γαλάνη: Μιλάμε, δηλαδή, για την αλληλεπίδραση ανάμεσα στην παιδευτική πράξη και στην πράξη τέχνης του Χορού. Ξέρετε, ο Χορός είναι από αυτές τις αδικημένες τέχνες στην εκπαίδευση. Εκανα τα τελευταία χρόνια για το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο την πρόταση του Χορού για το σχολείο, κι ενώ για όλα τα υπόλοιπα (θέατρο, εικαστική αγωγή, μουσική…) το πρόγραμμα προχώρησε και υπήρξαν επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών, για το Χορό «έμεινε στο ντουλάπι» το πρόγραμμα όχι γιατί δεν ήταν ολοκληρωμένο, αλλά γιατί προτεραιότητα της πολιτείας δεν είναι ο Χορός να περάσει στα σχολεία.

Υποτιμάται ως Τέχνη, δηλαδή, ο χορός στο σχολείο. Είναι δεδομένο ότι αν ένα σχολειό έχει έναν γυμναστή κι αν αυτός ο γυμναστής έχει ειδικότητα με τους παραδοσιακούς χορούς ή τους αγαπά θα διδάξει παραδοσιακούς και μόνο και σε αυτό το επίπεδο μένει ο χορός.

Ωστόσο, ο χορός είναι εκείνη η Τέχνη που αφορά περισσότερο από κάθε άλλη το παιδί. Δηλαδή η κινητικότητα του παιδιού είναι δεδομένη. Πρώτα μιλάς για κινητική ανάπτυξη και μετά  για την ανάπτυξη της γραφής, που είναι η λεπτή κινητικότητα στην εφαρμογή της. Νομίζω, λοιπόν, ότι ο χορός βρίσκεται είτε θέλουμε είτε όχι σε άμεση σχέση με την παιδική ηλικία (μιλάμε για το Δημοτικό Σχολείο). Ετσι κι αλλιώς είτε κάνεις χορό είτε όχι το παιδί κινείται με έναν τρόπο αλήθειας, ροής, γρηγοράδας ή αργά. Κινείται πολύ συχνά με ορμή προς το διάλειμμα, με δυσπιστία προς την τάξη μετά το διάλειμμα. Επί της ουσίας ένα παιδί μέσα από την κίνησή του εκφράζεται. Συμβαίνει στην παιδική ηλικία. Δε συμβαίνει κατευθυνόμενα ως αγωγή κι αυτό είναι ένα θέμα και πρόβλημα.

Το ανάποδο, τώρα. Πόσο ένας καλλιτέχνης δημιουργός, ένας χορογράφος ή χορευτής είναι απαραίτητο και προϋπόθεση να είναι παιδαγωγός; Θα έλεγα: όχι, δεν μπορώ να απαντήσω, όμως με σιγουριά. Στη δικιά μου περίπτωση νιώθω ότι με βοηθά πάρα πολύ. Καθώς επιλέγω να ζω σε μία επαρχιακή πόλη, στην Πάτρα, πράγμα, που σημαίνει, πως ακόμα κι αν έχεις στην παραγωγή σου δύο επαγγελματίες χορευτές είναι σίγουρο ότι μία παράσταση με οκτώ άτομα δε θα τους έχει και τους οκτώ (δε θα τους βρεις στην επαρχία), άρα θα πρέπει τους υπόλοιπους έξι κάπως να τους εκπαιδεύσεις τουλάχιστον να τους ομαλοποιήσεις τις σωματικές και τεχνικές διαφορές που έχουν από την διαφορετική εκπαίδευση και να βρεθεί ένα κοινό λεξιλογιο. Εξάλλου, θεωρώ ότι η δημιουργία ούτως ή άλλως είναι μία πράξη αγωγής, θεωρώ μάλιστα αλληλοαγωγής …μαθαίνω κι εγώ, εκπαιδεύομαι κι εγώ, εξελίσσομαι κι εγώ μέσα από αυτό.
Απ’ την άλλη, όμως, μεριά ξέρω πολύ καλούς χορογράφους που δεν υπήρξαν ποτέ δάσκαλοι του χορού, δεν υπήρξαν ποτέ παιδαγωγοί και λατρεύω τη δουλειά τους. Θέλω να πω η Sasha Waltz . Ή η Pina Bausch δεν υπήρξε με την κλασσική έννοια παιδαγωγός αν και στην ομάδα της λειτουργούσαν τα πράγματα με τον τρόπο, που είδαμε στο Pina του W.Wenders. Η δουλειά της είναι εξαιρετική για μένα. Δεν έχω λόγια πραγματικά.
*
Μαρία Περγαντή: Για τους καθηγητές χορού, που διορίζονται στα καλλιτεχνικά σχολεία θα ήταν χρήσιμη μία παιδαγωγική οπτική για το μάθημα του χορού;
*
Μάρω Γαλάνη: Τώρα μιλάμε για έναν πολύ μικρό αριθμό. Τα καλλιτεχνικά σχολεία είναι ελάχιστα. Δεν ξέρω αν είναι υπερβολικό να πούμε για πέντε πρόσωπα αυτή τη στιγμή. Αυτός πρέπει να είναι ο αριθμός των διδασκόντων σε καλλιτεχνικά σχολεία. Συνήθως, ναι, είναι μία προϋπόθεση αυτή, οι άνθρωποι να έχουν μία εκπαίδευση στο χορό και να έχουν μία παιδαγωγική επάρκεια.

Τώρα είναι ένα θέμα πώς αποκτά κανείς και την εκπαίδευσή του στο χορό και την παιδαγωγική επάρκεια. Γιατί σπουδή στην Ελλάδα στο Χορό παραμένει ακόμα η Κρατική Ορχηστρική η οποία δεν ξέρω πως ακριβώς λειτουργεί, αν υπάρχει κατεύθυνση παιδαγωγική, performer χορευτών, χορογράφων...
*
Μαρία Περγαντή: Το 12ο Φεστιβάλ του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων έγινε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη. Η αξιολόγησή σας ποιά είναι;
*
Μάρω Γαλάνη: Θα ήταν πολύ μεγάλη χαρά να είναι και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας εδώ, καθώς είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι με τον τρόπο, που οι άνθρωποι μπήκαν σε αυτό για να βοηθήσουν...

Με την Αυγή Προγκίδη, που είχε όλη την επιμέλεια του πράγματος της Θεσσαλονίκης, αλλά και με τους εργαζόμενους. Μπορώ να μιλήσω για το Γενί Τζαμί, όπου οι εργαζόμενοι είναι με 5μηνες συμβάσεις, και έμεναν δύο και τρεις ώρες παραπάνω από το πρόγραμμά τους χωρίς να τους ζητηθεί καν. Ηταν πολύ χαρακτηριστικό ότι στην παράσταση η μια κοπέλα δεν είχα βάρδια και ήρθε.

Ο τρόπος με τον οποίο υπάρχει αυτή η πόλη, μας έχει καταγοητεύσει εμάς τους νότιους. Είναι μία κούκλα η Θεσσαλονίκη με την ανοιχτωσιά της. Κάποιες φορές περπατούσαμε στο κέντρο της πόλης και αναρωτιόμασταν «υπάρχει κρίση;» καθώς βλέπαμε τους ανθρώπους «ανοιχτούς», «γελαστούς». Για τη διοργάνωση; Είναι 12ο το Φεστιβάλ των Ελλήνων Χορογράφων, δωδέκατη χρονιά στην Αθήνα, όπου λειτουργεί πολύ οργανωμένα, εδώ ίσως, αν κανείς ήταν πολύ αυστηρός να έλεγε ότι υπήρξαν ελλείψεις στην οργάνωση κτλ… εγώ θα έλεγα ότι το πράγμα έγινε κι αν έχουν ξεφύγει μερικά πράγματα, που μπορεί να έχουν να κάνουν πχ  με τον καθορισμό χρόνου των ομάδων, ώστε να μοιραστούν οι χρόνοι κανονικά..., θα λεγα ότι αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Σημασία έχει ότι το 12ο Φεστιβάλ έγινε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη και είναι ωραίο να υπάρξει και την επόμενη χρονιά και τη μεθεπόμενη.

Για εμάς ήταν χαρά που επιλέξαμε τη Θεσσαλονίκη, παρότι μπορεί  κανείς να επιλέξει από τις  δύο πόλεις Αθήνα και Θεσσαλονίκη κι εμείς βρισκόμαστε πιο κοντα στην Αθήνα . Ηρθαμε στη Θεσσαλονίκη και είπαμε «πολύ ωραία, που κάναμε αυτό».

Μάρω Γαλάνη: «Το αβέβαιο θέλει συντροφιά, αλλιώς μετατρέπεται σε πανικό»

On 6 November, 2012 by BIBLIOTHEQUE
http://bibliotheque.gr/?p=8364
 Somnus- Mneme, Ύπνος- Μνήμη μία παράσταση, αφορμή και αιτία, για να «ξυπνήσουμε» το συμμετοχικό μαζί και να συνομιλήσουμε με την χορογράφο Μάρω Γαλάνη
της Μαρίας Τσιράκου/*/
Κυρία Γαλάνη, η παράστασή σας ξεκινάει τυπικά με την επιβίβαση των «προσκεκλημενο- θεατών» στο λεωφορείο, από την κεντρική πλατεία της Πάτρας. Πότε ουσιαστικά ξεκίνησε για εσάς; 

Το 2011 ήταν μια χρονιά με χιλιάδες ερωτήματα. Ερωτήματα για το δρόμο που έχουμε επιλέξει, για την κοινωνική – πολιτική μας κατάντια, για την προσωπική ευθύνη, για όσα υπήρξαν και για όσα δεν υπήρξαν. Ψιθύριζα σε άχρωμο τόνο χωρίς να σημειώνεται καμιά αλλαγή, ούτε  μέσα μου ούτε γύρω μου, ήδη από το 2010.  Το αβέβαιο θέλει  συντροφιά, αλλιώς μετατρέπεται σε πανικό, είπα κάποια στιγμή κι αναζήτησα συντροφιά στο διάβασμα (γνωστός αποτελεσματικός τρόπος που ξέρω να χρησιμοποιώ από την εφηβεία μου) και έτσι καταβυθίστηκα στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη. Ξαναδιάβασα το «Πεθαίνω σαν χώρα» κι από αυτό ξεκινώντας με τρόπο μονομανή, αιχμαλωτίστηκα στο απόλυτα ουσιώδες έργο του Δημήτρη Δημητριάδη! Είχε ήδη  αρχίσει να ελπίζει ο ψίθυρος. Στην ορμή μου να μιλώ για αυτήν την άμεση σχέση (γιατί στο έργο του Δημητριάδη δεν προσέρχεσαι για να κατανοήσεις ένα νόημα, αλλά  για να καλλιεργήσεις μια σχέση) μια παλιά μου μαθήτρια, μου είπε: «Μάρω δες το έργο του: Λήθη κι άλλοι τέσσερεις μονόλογοι με τον δικό σου χοροθεατρικό  τρόπο».
Του τηλεφώνησα. Είπε ναι! Αυτός ο άνθρωπος, ο πιο σπουδαίος των Συγγραφέων του καιρού μας,  κλίνει στην Αγάπη!
Αναζήτησα τους συνεργάτες μου σε μια μικρή, κλειστή ομάδα, που εκείνον τον καιρό εκπαίδευα στην κίνηση και στο χοροθέατρο. Δημιουργήθηκε έτσι ο πυρήνας με τις κυρίες Μ. Βουρδέρη,  Β. Δουλουκιτάκη, Γ. Μπουτοπούλου  και Μ. Μαμαρέλη για την υλοποίηση project στη Μνήμη. Οι κυρίες αυτές είναι το σώμα ερμηνευτών της παράστασης, με εξαίρεση την κυρία Μαμαρέλη που ερχόταν από Αθήνα κάθε βδομάδα και η ανυπαρξία budget  μας τη στέρησε κατά τη φάση της σκηνικής απόδοσης.

Η μνήμη, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, αποτελεί δύναμη διπλής όψεως ψυχικής ενέργειας και χωρίζεται στη «μνήμη» της οποίας η λειτουργία έχει άμεση συνάφεια με την «εντύπωση» και «συντήρηση» των προσλαμβανόμενων στοιχείων από τη συνείδηση, και στην «ανάμνηση» που η ικανότητά της έγκειται στο να εντοπίζει και να αναγνωρίζει τα παρελθόντα γεγονότα, κατόπιν συλλογισμού. Ο Ύπνος, κατά τους αρχαίους, ήταν θεός και είχε δίδυμο αδερφό το Θάνατο και αδερφή τη Λήθη. 

Θα είμαι σύντομη σε αυτήν την απάντηση παρότι θα μπορούσα  να σας μιλώ μια ολόκληρη μέρα για  Μνήμη, μια ολόκληρη νύχτα για τον Ύπνο, ένα ακόμη μερόνυχτο για τα Δυο Μαζί, μια ζωή για το Θάνατο.
Κλείνεις τα μάτια και παραδίνεσαι στον Ύπνο στο μαύρο σκοτάδι, έξω χρόνου. Άλλοτε απάνεμο λιμάνι τα όνειρά σου κι άλλοτε φουρτουνιασμένη άγρια θάλασσα οι εφιάλτες σου.
Και η μνήμη το ίδιο κάνει, ας μην το επαναλάβω, έξω χρόνου κι αυτή, σπαρακτικά σκληρή  κι άλλοτε στοργικά τρυφερή. Στα δυο αυτά, Ύπνο και Μνήμη, αλλά και στο Θάνατο που παραφυλάει πίσω ακριβώς και από τα δυο, καταργώντας το Χρόνο, παραδίνεσαι την τελευταία στιγμή χωρίς να μπορείς να κάνεις πίσω.

 Τα λόγια, είναι από την ποιητική συλλογή  «Λύκος κι άλλα αντισώματα» του Γιάννη Ζαρκάδη. Γιατί επιλέξατε την ποίηση να μιλήσει μέσα από τα σώματα, ή μήπως τα σώματα να μιλήσουν μέσα από την ποίηση;

Δεν είναι η πρώτη φορά. Σχεδόν δουλεύω αποκλειστικά με την ποίηση. Σαπφώ, Joyce Mansour, Sylvia Plath, Κική Δημουλά, Γιάννης Βέλτσος, Μάτση Χατζηλαζάρου, Τίτος Πατρίκιος, Σπύρος Βρεττός είναι μερικοί από τους ποιητές τα  λόγια των οποίων έχουν συνταξιδέψει με τα δικά μου «κείμενα δράσεων  και τους χορούς μου».
Και πάντα μπερδεύονται  οι ρόλοι. Πότε το σώμα να οδηγεί και πότε ο λόγος. Το αγαπώ  βαθύτατα αυτό το γλυκό αλισβερίσι με οδηγητή και οδηγούμενο σε θέση ασταθή. Τη μια να παραδίνεσαι,  την άλλη να προσέχεις.
Με την ποίηση του Γιάννη Ζαρκάδη συναντήθηκα με αφορμή το Somnus Mneme. Το έργο του «Αχερουσία Μνήμη» παλαιότερη ποιητική του συλλογή με καλημέρισε, κι «ο Λύκος και άλλα αντισώματα» με ξελόγιασε.
Πρέπει να μιλήσει κανείς  για το έργο του Γιάννη Ζαρκάδη ξέχωρα, γιατί είναι Καταφυγή και Αναρώτημα  το έργο του. Σπουδαίο πολύ!
Τιμή μεγάλη για μένα η εμπιστοσύνη που μου έδειξε.

Ο ποιητής Γ. Ζαρκάδης μας προτρέπει: «να πάρουμε τα φάρμακα της λησμονιάς να θυμηθούμε». Νοσούν τα σώματα κυρία Γαλάνη, τα σώματα των σύγχρονων αστών; Ποιο είναι το φάρμακο κατά τη γνώμη σας; 
Ας μην ξεχωρίσουμε το Σώμα με διάθεση ταξικής ταξινόμησης (έχει μεγάλο ενδιαφέρον βέβαια, αλλά ίσως με άλλη αφορμή)
Νοσεί το Ανθρώπινο Σώμα. Νοσεί, ναι.
Πώς αλλιώς, αφού νοσεί η κοινωνία.
Πώς αλλιώς, αφού το Σώμα καταξιωμένο ή απαξιωμένο βρίσκεται σε διάλογο με την ιστορία, με την κοινωνία και τις συγκρούσεις της.
Πώς αλλιώς, αφού το σώμα είναι η καταγραφή των πάντων: αποσιωπήσεων, ηδονών, απαγορεύσεων,  ενοχών, αλλά και της πείνας, της δίψας,  της απόγνωσης, του φόβου και του θυμού.
Πώς;
Μη με ρωτάτε, αγαπημένη για τα φάρμακα, δεν έχω βεβαιότητες και με το φάρμακο δεν  παίζεις.
Με αφορμή όμως την ερώτησή σας σκέφτηκα πως ο Γιάννης Ζαρκάδης  προσδιορίζεται, ως  πρόσωπο, από στοχαστική αυτοσυνυνειδησία  και από δράση που επιχειρεί στα σοβαρά τη διόρθωση της κοινωνίας. Η ποίησή του, φωνή δυνατή κυρίως Υπαρξιακής αγωνίας, είναι ταυτόχρονα τρόπος να δηλωθεί απροκάλυπτα  η βαθειά αντίθεσή του με την ανελεύθερη και άδικη κοινωνία. Νοιώθω πως αυτό κάνει τη Συνάντησή μου μαζί του πνευματικά ωφέλιμη.



Ποιο είναι το στοιχείο που καταφέρνει να «ενεργοποιήσει» το θεατή, ώστε να γίνει συμμέτοχος και δρών στην παράσταση;
Προϋπόθεση γι’ αυτήν την απάντηση είναι να δω την παράσταση ως θεατής κι αυτό το  καταφέρνω (κάποτε, όχι πάντα και ποτέ σε  απόλυτη διάσταση με το ρόλο μου) να το κάνω στην πρεμιέρα, που όμως ακόμη αυτή δεν έχει γίνει.
Μπορώ να μιλήσω για τις δικές μου προθέσεις.  Μετά από μεθοδική αναζήτηση επέλεξα, πριν ο θεατής μπει στο θέατρο, να χρησιμοποιήσω τεχνικές που προκαλούν μια αντίδραση αυτοαποκάλυψης, κάποιων στοιχείων προσωπικών που δεν είναι κατ’ ανάγκη ιδιωτικά. Τεχνικές οι οποίες ενδυναμώνουν την ενεργοποιημένη κατάσταση θεατή και την ετοιμότητά του για ανάκληση «αθέμιτων»  αναμνήσεων  κατά τη διάρκεια της «ενδοθεατρικής» παράστασης.

Αφήγηση-Αλληλεπίδραση, Χώρος-Χρόνος, Έσω-Έξω Ατομικό-Συλλογικό, ιστορίες-Ιστορία, ανάκληση της ανάμνησης, με τελικό σκοπό;
Αφήγηση γιατί είναι εξορισμού αλληλεπιδραστική
Χώρος και  Χρόνος γιατί η σύνθεσή τους είναι ο χορός
και γιατί η διαχείρισή τους είναι η Ύπαρξη  ( Dasein)
Έσω κι Έξω από το  Ιδιωτικό στο  Δημόσιο και από την προσωπική μνήμη στην μνήμη της ιστορίας του ανθρώπου
γιατί:
Η διαδικασία της ενθύμησης ολοκληρώνεται πάντα με το πρόσωπο στην θέση του μέλους κοινωνικής  ομάδας
Η μικρή ιστορική αναδρομή (προσωπική) μπορεί να οδηγήσει στη μεγάλη ιστορική αναδρομή (κοινωνική)
και διότι:
Ο πιθανός τρόπος να  κριθεί το κοινωνικό μας μέλλον με επαρκώς εσωτερική συμμετοχική ματιά και να σωθούμε είναι η Μνήμη η Ζωή μας ολόκληρη που περιέχει την Αγάπη.


Bio 
Η  Μάρω Γαλάνη γεννήθηκε στην Πάτρα. Είναι χορογράφος και πανεπιστημιακός. 
Σπούδασε κίνηση, ρυθμό, χορό στη Ελλάδα, το Βέλγιο και τη Βουλγαρία από όπου  απέκτησε το Διδακτορικό της στο ρυθμό & το θέατρο από National Academy of Sports & National Academy for Theatre & Film Arts της Σόφιας.
Διδάσκει κίνηση χορό και θέατρο στο Παιδαγωγικό τμήμα, Πανεπιστήμιο Πάτρας. Στο εξωτερικό έχει διδάξει χορό και θέατρο, στο New Bulgarian University και Academy of TV, Cinema, Sofia, Bulgaria.
Έχει δώσει σεμινάρια χορού και κίνησης για χορευτές και ηθοποιούς καθώς και θεάτρου σε παιδαγωγούς, στην Ελλάδα (ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας με Λυδία Κονιόρδου και Γιάννη Βόγλη, Πανεπιστήμια Πατρών, Αθηνών Θεσσαλονίκης κλπ) καθώς και στο εξωτερικό, (Sofia & Blagoevgrad Βουλγαρίας, Wien Austria,  Manchester Great Britain, Lecce Italy  κλπ). 
Χόρεψε  και χορογράφησε για τις ομάδες Sing International Dance Company, Bruges, Belgium,  για την Druzba, Sofia, Bulgaria, για το Γαλλογερμανικό κανάλι πολιτισμού Αrte το «Χαίρε Νύμφα» στο ντοκιμαντέρ «The champions of Olympia» και περισσότερες από 20 παραστάσεις για τις ελληνικές ομάδες  «Εύτρωτον Σώμα» και «Studio Ekfrasis a Dance theatre Ensemble» 
Έχει κάνει την επιμέλεια κίνησης και  χορογραφίες  σε παιδικές και θεατρικές παραστάσεις ενδεικτικά αναφέρονται: («Trojans Women» «Antigone» «Elektra» «Wealth» «Orfei – Argonaftika» σκηνοθεσίες των M. Mintseva & Alexander Iliev κ.α. Sofia, Bulgaria  στην Ελλάδα «Τρωάδες» «Πλούτο» και «Λυσιστράτη» σε σκηνοθεσίες Ε.  Στιβανάκη,  Ν. Τσαπακίδη «Χορός του θανάτου» του Strindberg σε  σκηνοθεσία Γιάννη Βόγλη, Ιntermezzi για θεατρικές παραστάσεις Μολιέρου «Κατά φαντασίαν ασθενής» «Αρχοντοχωριάτης» σε σκηνοθεσίες  Στάμου, Παπαϊωάννου κ.α.

 INFO
Από 7 ως 11 Νοεμβρίου 2012, ώρα 8.30,
στο  Θεατράκι Μελίνα Μερκούρη και το Αίθριό του, στο Πανεπιστήμιο Πατρών
SOMNUS – MNEME 
μια παράσταση για τον Ύπνο και τη Μνήμη

Σύνθεση και χορογραφία Μάρως Γαλάνη
Η αρχική έμπνευση εδρεύει στο έργο  «Λήθη κι άλλοι τέσσερις μονόλογοι» του Δημήτρη Δημητριάδη
Τα λόγια της παράστασης είναι από την ποιητική συλλογή
«Λύκος κι άλλα αντισώματα» του Γιάννη Ζαρκάδη
Ερμηνεύουν:Μαριεντίνα Βουρδέρη
Βούλα Δουλουκιτάκη
Γεωργία Μπουτοπούλου
Τίτα Νικολοπούλου
Μαρία Στειακάκη
Απόστολος Τσέφος

Μουσική: Γιάννης Μουρτζόπουλος
Τραγούδι: «Army of me» Bjork
kατασκευή σκηνικών αντικειμένων: Παντελής Χατζόπουλος
Φωτισμοί: Θάνος Ψαράς
Χειρισμός ήχου: Μαρία Τσουμπού
Μαζί με την κράτηση της θέσης στο θέατρο, γίνεται και κράτηση θέσης στο λεωφορείο στο 6930349274
«Τι είναι η πόλη μου;
Κορίνθου και Μαιζώνος,
Ρήγα Φεραίου και Αγίου Ανδρέου
τέσσερις δρόμοι που με σφάζουνε
γωνιές, που ψάχνω να σωθούμε»                 

Συνέντευξη στον Νίκο Ελευθερίου στο HAPPY WEEK τεύχος 399 27/6/2013

http://www.happyweek.gr/components/issue_flip/index.php?dir=399

Με τη σημερινή καλεσμένη δεν έχω ευτυχήσει να κάνω παρία από την άλλη  έχω απολαύσει  πολλάκις τη δουλειά της πότε με τη γοητεία εκείνη του καινούργιου που σε συμπαρασύρει γλυκά και πότε πιο συνειδητά και ίσως και επί της ουσίας ,αν και θεωρώ πως η τέχνη που σε κάνει δικό της δεν έχει αρχή, τέλος, μέση απλά σε κατακτά όπως μόνο εκείνη ξέρει. Κι η εν λόγω δημιουργός ξέρει με τον καλύτερο τρόπο να σε κάνει να ταξιδεύεις, να γίνεσαι ένα με το έργο της… Πως θα μπορούσε άλλωστε τόσο συναίσθημα να μη σε κάνει να νοιώσεις, να οικειοποιηθείς, να απολαύσεις … ακόμη και ας μην είσαι γνώστης η μεταλαμπάδευση γίνεται μ έναν τρόπο αν όχι ονειρικό σίγουρα ουσιαστικό και ξεχωριστό.
Με ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό στο ενεργητικό της η κα Μάρω Γαλάνη  μας ανοίγει την καρδιά  της και μιλάει μαζί μας με την ψυχή της, όπως σε ό,τι κάνει, με εκείνα τα αξιοζήλευτα ελληνικά της και είναι τιμή μας που βρίσκεται και δημιουργεί στην πόλη μας και όχι μόνον…
Σεμνή, αξιοπρεπής, γλυκιά,  παθιασμένη, αισθαντική  και δε θα γράψω άλλα για εκείνη, γιατί  τότε οι σελίδες του περιοδικού δεν θα έφταναν . Γνωρίστε την περισσότερο μέσα από την εξαιρετική  κουβέντα που κάναμε για όλους σας.

Ποιος είναι ο βασικός λόγος που σας εμπνέει να κάνετε ακόμη αυτή τη δουλειά;

Ασίγαστη η ευαισθησία που θρηνεί μέσα μου μόνη της. Για να παρηγορηθεί και να παρηγορήσει,  επιθυμεί να εξέλθει σε Συνάντηση με μια άλλη ευαισθησία, αυτή των ερμηνευτών – συνεργατών και των θεατών.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της δουλειάς σας, θεωρώ πως είναι η έννοια της μετάλλαξης/μεταμόρφωσης. Αν θεωρήσουμε πως κι εσείς, κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, έχετε περάσει από μια αντίστοιχη, προσωπική και καλλιτεχνική μεταμόρφωση κι αν ναι πως θα μας την περιγράφατε;

Στην υποκειμενική προσωπική μου ιστορία μεταμορφώθηκα από παιδί σε ενήλικα τη νύχτα της απώλειας του πατέρα μου. Από εκείνη την αιφνίδια πρώτη μεταμόρφωση, παλεύω ανειρήνευτα να ανοίγω άφοβα, με τόλμη προς την αληθινή ζωή. Δοκιμάζω μέσα από τη μετατροπή των λόγων, της ματιάς, της αγκαλιάς, του χαμόγελου σε σχέση. Προσπαθώ την μετοχή και την αμοιβαιότητα. Δεν τα καταφέρνω. Τις περισσότερες φορές δεν τα καταφέρνω. Γι’ αυτό  στρέφομαι στο χορό. Γιατί ο χορός είναι η προσωρινή παύση της αγωνιώδους αναζήτησης του εαυτού. Σύντομη παύση. Κρατά όσο ο χορός. Μετά πάλι από την αρχή. Έχει όμως αφήσει ένα σημάδι.
Στη δημιουργία, στην τέχνη, η μεταμόρφωση μου συμβαίνει βασανιστικά αργά. Σταθερά ψάχνω, από την πρώτη μου σύνθεση, μια εκφραστική δύναμη απολύτως έντιμη. Στην αρχή, όμως, ούσα εθισμένη, κυρίως λόγω σπουδών, στο ρίγος της υψηλής σωματικής επίδοσης, στόχευα στην φόρμα της κίνησης, σε αισθητικές στάσεις. Με τον καιρό άρχισα να προσεγγίζω την κίνηση δομικά, να νοιάζομαι περισσότερο να «μιλήσω» στη σκηνή, όπως στην αληθινή ζωή, με δράσεις όπου η κίνηση δεν εξαρτάται από την ωραία γραμμή και την εξωπραγματική ισορροπία αλλά εκφράζει δυνατά κι αυθεντικά τις ορμές, τις επιθυμίες και τους φόβους, τον πόνο και τις αντιδράσεις ζωντανών ανθρώπων.

Υπάρχει μια ευκολία σήμερα στον τρόπο που ορίζουμε τα αισθήματά μας, την κατάθλιψη, την μανιοκατάθλιψη, τις εμμονές μας κι όλοι έχουν γίνει λίγο ψυχαναλυτές. Μπορούμε θεωρείτε πως μπορούμε με ένα βιβλίο, ή με την τέχνη να βοηθήσουμε το εαυτό μας;

Θαυματουργό ίαμα η Τέχνη!
Προσωπικά δημιουργώ και μαζί προσπαθώ να αναλύσω, να καταλάβω την ψυχή μου, την ψυχή του ανθρώπου. Αλλά και ως αποδέκτης της τέχνης, θεατρικής παράστασης, ποιητικής γραφής, εικαστικής δημιουργίας έχω συχνά βγει, έστω για λίγο, από την τραγική αμηχανία της ύπαρξης (αμηχανία: ο χαριτωμένος τρόπος να μιλάμε για τις καταθλίψεις μας, τις μανίες και τις εμμονές μας).  Και η ψυχανάλυση την υπόσχεται την ελπίδα, επίσης...

Γιατί εξασκείτε την εν λόγω τέχνη; Για να θυμηθείτε, για να θυμίσετε, ή για να ξεχάσετε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις; Η μνήμη καταντάει βάρος στο πέρασμα του χρόνου, ή υποφέρουμε λιγότερο όταν θυμόμαστε;

Όταν με ρώταγαν παιδί τί θέλω να γίνω έλεγα ο χορός, «εγώ θέλω να γίνω ο χορός» φώναζα. Ανέβαινα στα δάχτυλα των ποδιών μου και ψήλωνα ως τον ουρανό. Τώρα πια συνειδητοποιώ πως υπάρχει ένα κενό στη Μνήμη μου και στην καρδιά μου που δεν μπορώ να γεμίσω. Γι' αυτό συνεχώς κάνω παιχνίδια πιθανοτήτων, εκδοχών, επινοήσεις γεγονότων, σενάρια και συνθέσεις. Χορογραφίες με στόρι, και ποτέ, σχεδόν ποτέ, χορούς χαράς. Κι έτσι που κάνω προσπαθώ να σταθώ στο ύψος της ζωής. Προσπαθώ με ευθεία ματιά να αξιωθώ την Μνήμη γιατί χωρίς αυτήν δεν διευρύνεται η Αλήθεια.
Το  πέρασμα του χρόνου είναι η ευλογία του θεού για μένα. Έχασα πολλούς αγαπημένους στη νεότητα, άγρια νεότητα, άφοβη στο θάνατο. Τους έχω στη Μνήμη και μου ψιθυρίζουν τη χαρά του να μεγαλώνω, να έχω την προοπτική να αξιωθώ το γήρας. Δεν είναι βάρος η Μνήμη. Είναι η Ζωή η ίδια, η απεριόριστη.

Κι ενώ η τέχνη μας αναπτερώνει, μας δίνει μας αίσθηση διαφυγής, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι αντιστέκονται στην ιδέα αυτή και θέλουν να πατούν γερά τα πόδια τους στο έδαφος, ίσως θεωρούν πως έτσι ορίζουν τη ζωή τους;

Μας δόθηκε, με αντάλλαγμα την απώλεια του Παραδείσου, το δικαίωμα της επιλογής. Κάποιοι επιλέγουν τη συντήρηση. Καμιά μεταμόρφωση αλλά και καμιά  παραμόρφωση δεν θα συμβεί σε αυτούς, γιατί δεν μετακινούνται από τη σιγουριά της θέσης τους. Δεν διακινδυνεύουν. Θέλουν να ορίζουν τη ζωή τους. Όμως αλήθεια, ποια ζωή; Πώς να την ορίσεις τη χαρισάμενη ζωή την οριοθετημένη από το θάνατο;

Θα θέλατε να μπείτε στο χώρο της πολιτικής, γιατί σαν άνθρωπος που τον ενδιαφέρουν τα κοινά, θα μπορούσατε να βρείτε λύσεις στα προβλήματα και τις διαπιστώσεις που ήδη έχετε κάνει γι’ αυτήν την πόλη και να κάνετε και τις παρατηρήσεις σας στου ιθύνοντες;

Με απασχολεί σοβαρά η ιδιωτική ερμηνεία της ζωής. Ακαταλάγιαστη είναι όμως, η επιθυμία μου για κοινωνική και πολιτική δράση. Σπαρακτικά τσακίζομαι υπέρ των εύθραυστων, αδύναμων και αδέξιων ανθρώπων. Είμαι ολόκαρδα κι ολόσωμα ταγμένη ενάντια στη θηριωδία της εκμετάλλευσης και στο τέλμα της συμβατικής ανοχής. Είμαι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας η οποία για να λειτουργήσει απαιτεί ενεργούς πολίτες. Με αυτήν την έννοια λοιπόν είμαι, και θα παραμείνω, ένα συγκρουσιακά, ιδιωτικό πρόσωπο, ενεργό πολιτικά. «Ναι» λέει ο Κορνήλιος Καστοριάδης «εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο στο χώρο και τον τομέα που βρίσκεσαι» και τον πιστεύω βαθύτατα.
Οι πολιτικοί ασελγούν ανενδοίαστα πάνω στις αρχές της δημοκρατίας, αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι η διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων αλλά η εξασφάλιση των ιδιωτικών τους συμφερόντων, έτσι , σήμερα, κατάντησε η πολιτική ύβρις. Ουδόλως με ενδιαφέρει να μπω σε τέτοιους τόπους συνομιλίας και συνάφειας. 

Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν εύκολα να διακρίνουν αυτό που πραγματικά θέλουν στη ζωή τους; Ποιο πιστεύετε πως είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο;   

Δεν έχω πολλές βεβαιότητες είναι αλήθεια. Υποθέτω όμως. Πολύ και συχνά υποθέτω. Επί του προκειμένου ερωτήματος λοιπόν, κοινωνικά ότι αντιμάχεται τη συνάντηση με την προσωπική αλήθεια του καθενός θαρρώ πως είναι ο κοινωνικός κανόνας τυφλής συμμόρφωσης με το «πρέπον», το «ορθόν» το «ομαλόν». Αλλά επειδή σε κάθε περίπτωση η προσωπική ευθύνη αμετάκλητα προσδιορίζει την έμπρακτη πραγματικότητα η καθήλωση σε περιορισμούς, στην παθητικότητα, στην ατολμία σημαίνει αυτοπεριχαράκωση και αυτοεμπόδιο που είναι άσπονδοι εχθροί των   διευρυμένων πεδίων συνειδητότητας. Και η συνειδητότητα είναι η μοναδική ελπίδα για τη χαρά της συνάντησης με την πραγματική επιθυμία .

Υπάρχουν κάποια όνειρα, κάποιες ουτοπίες που μπορεί να κυνηγήσει, ν’ αναζητήσει η Πατρινή κοινωνία και κατ’ επέκτασιν η ελληνική;  Ή κάθε κομμάτι της έχει τα δικά του;

Η ψηλάφηση του νοήματος της ζωής αποτελεί αποκάλυψη κοινή για κάθε  άνθρωπο. Κοινά τα όνειρα στα οποία μπορεί να αποθέσει την ελπίδα κάθε  κάτοικος της Πάτρας, της Ελλάδα, του κόσμου. Διαλέγω την ου-τοπία για έναν τόπο ανοιχτό στην αυτονομία, τη διαύγεια, το στοχασμό, την υπευθυνότητά, την αυτοπροσφορά και  την επίγνωση ότι η μοίρα του καθενός είναι ριζικά αλληλέγγυα με εκείνη όλων των άλλων.

Είσαστε ο τύπος του δημιουργού/καλλιτέχνη που έχει μια συγκεκριμένη γραμμή/πορεία στο μυαλό του, την οποία θα επιβάλλει σε κάθε περίπτωση, ή το τελικό έργο προκύπτει και μέσα από τους συσχετισμούς των παραγόντων;

Ύπνος  -  θάνατος - σώμα – αίμα – γυμνό – μνήμη - γυναίκες -  το άφυλο των αγγέλων - αυτόχειρες -  απουσία  είναι θέματα που εμμονικά διερευνώ από την πρώτη μου δουλειά. Νοιώθω πως είναι όλα τους Ένα, δεν ξέρω να το ονομάσω αλλά είμαι σίγουρη πως πρόκειται για το ίδιο θέμα. Οι βεβαιότητες με τις οποίες ξεκινώ είναι επιμέρους πάντα, σε χρόνους όχι τελεσίδικους, χωρίς  σιγουριά  αβυσσαλέα και αποτελούν για μένα τον καμβά για το παραγόμενο καλλιτεχνικό γεγονός. Σέβομαι πολύ τα σώματα των ερμηνευτών. Τις δυνατότητες και τις ανάγκες τους, τις οποίες ήδη γνωρίζω από πολύμηνο εργαστήρι που πάντα προηγείται της παράστασης. Σε αυτά τα εργαστήρια στόχος μου είναι να αναταράσσω τα ενδότερα ερμηνευτικά τοπία των μετεχόντων. Είναι ένας αγώνας σπουδής και μια προσπάθεια να συντονιστούμε στην κοινή δόνηση του θέματος.    Δεν θα έλεγα όμως πως είμαι εξαιρετικά ανοιχτή, δεν τους προσκαλώ σε αυτοσχεδιασμούς κατά τις δοκιμές. Στη φάση της δημιουργία, υπάρχει μια μοναξιά που δεν γίνεται να μοιραστεί.  Φτάνω λοιπόν στην πρόβα μετά από μοναχική καταβύθιση στο θέμα και προσκαλώ τους συντελεστές της παράστασης σε συνοδοιπορία έχοντας προσημειώσει στο χάρτη τη διαδρομή. Φαίνεται πως έχω ισχυρές προτιμήσεις.
Τα τελευταία χρόνια αξιώθηκα μια συναρπαστική ομάδα. Με κάποιους από αυτούς δουλεύουμε χρόνια μαζί, έχομε αποκτήσει κοινό κώδικα επικοινωνίας. Έτσι ακόμη κι όταν πρόκειται για λόγια, κινήσεις και δράσεις νεογέννητες δεν θέλουμε διαμεσολαβητή την εξήγηση για να συνεννοηθούμε. Το δεδομένο και το ενδεχόμενο, η πραγματικότητα και η δυνατότητα είναι εκεί παρόντα πάντα στη δουλειά μας, όπως στις ζωές μας.

Στη δύσκολη αυτή περίοδο που διανύουμε όλοι μας, ποια κατά την γνώμη σας πρέπει να είναι, ο ρόλος των πνευματικών ανθρώπων, των δημιουργών, των μουσικών, των ηθοποιών;

Δυσβάσταχτα όσα συμβαίνουν σήμερα. Όλες οι αλήθειες θα είναι εναντίον μας αν αρνηθούμε να αναλάβουμε την ευθύνη μας, να βρούμε έναν άξιο σκοπό, για τη συνέχεια και την Ιστορία.
Ο πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός που πάσχει ώστε να διατηρείται η ποιητική στα πράγματα. Επιχειρεί να προσφέρει ώστε να γεννηθούν ιδέες, εικόνες, μεταβάσεις. Είναι αυτός που αναζητά την αλήθεια. Βρίσκεται  σε μια συνεχή και άμεση επικοινωνία με την κοινότητα μέσα από τα λόγια, το έργο αλλά και τη ζωή του. Συναισθάνεται, συμπονά, και δρα.